Foi chegando, sonolenta

 

Foi chegando, sonolenta,

por obra do azul de maio,

e se sentou na varanda,

e só me olhou de soslaio.

 

A roseira que ali mora,

cheia de felicidade,

sorriu pétalas vermelhas:

“Amiga, irmã, que saudade!…”

 

Ela suspirou, discreta,

enquanto dela saía,

a se espalhar na varanda,

seu perfume – era a Poesia…

 

 

Jen ŝi alvenis, malvigla,

sub la allogo de majo,

sidiĝis en la verando,

en sinteno de malgajo.

 

Rozujo, tie loĝanta,

ridetis kaj dolĉe  diris,

per siaj ruĝaj petaloj:

“Fratino, vin mi
sopiris!…”

 

Ŝi suspiris tre diskrete

kaj el ŝi eliris ia

parfumo, kiu disflugis:

estis ŝi — la Poezio…