Morreu
a minha gatinha. Não sem antes deixar explícito o seu amor: veio
morrer perto de mim, discreta e silenciosamente.
O
animalzinho, doce e manso, ocupava seu lugar na casa. Tinha
existência macia como sua pelagem; a respiração emitia um ruído
calmo de chinelo no assoalho. Quando ela chegava, a gente sentia a
premência da carícia.
Morreu.
Deixou um vazio no ambiente, um vácuo pequenino mas significativo —
como ela mesma. Uma lacuna felina.
A
morte da minha gatinha desencadeou em mim pensamentos
inesperados.
O
pensamento de que a convivência afetiva talvez seja o mais vigoroso
fator de crescimento e amadurecimento pessoal. Precisamos conviver,
seja com gente, seja com um bichinho de estimação. É o que nos
alenta, ao longo do caminho.
E
no entanto, a perda do ser amado é experiência universal. Todos
nós, em certo momento da vida, perdemos pessoas (ou bichos) que
amamos profundamente. Sendo fenômeno ubíquo e eterno, deve haver
nele alguma utilidade.
Talvez
seja simplesmente assim: se sobrevivemos com dignidade à perda do
ser que mais amamos, tornamo-nos pessoas melhores.
Malgranda
rekviemo por katineto
Mortis
mia katineto. Ne sen antaŭa eksplicita esprimo de sia amo: ŝi venis
morti proksime al mi, diskrete kaj silente.
La
besteto, dolĉa kaj milda, okupis sian lokon en la hejmo. Ŝi havis
ekziston molan kiel ŝia haŭto; la spirado sonigis trankvilan
brueton de pantoflo sur planko. Kiam ŝi alvenis, oni sentis la urĝon
karesi.
Ŝi
mortis. Ŝi lasis malplenon en la ejo, ian vakuon etan, sed
signifoplenan — kiel ŝi mem. Ian felisan mankon.
La
morto de mia katineto estigis en mi neatenditajn pensojn.
La
penson, ke ama kunvivado estas la plej forta faktoro por personaj
kresko kaj maturiĝo. Ni bezonas kunvivi, jen kun homoj, jen kun
dorlotbestoj. Tio nin subtenas, laŭlonge de la vojo.
Kaj
tamen perdo de amata estulo estas universala travivaĵo. Ni ĉiuj, en
ia momento en la vivo, forperdas homojn (aŭ bestojn), kiujn ni
profunde amas. Se ĝi estas ĉiea kaj eterna fenomeno, tiam devas
troviĝi en ĝi ia utileco.
Eble
simple temas pri tio: se ni digne postvivas la perdon de estulo, kiun
ni plej amas, ni fariĝas pli bonaj personoj.