De tanto pensar, errei o caminho.
Não por tormento, mas por leveza,
por brisa da tarde,
por balanço de bicicleta preguiçosa.
Quando vi, dobrava outra esquina,
pedaço de rua nunca antes navegado.
Onde a casinha branca da esquina costumeira?
Onde o chão da vida inteira?
Foi preciso retomar o rumo conhecido, reconhecido,
voltar atrás, à trilha tantas vezes repetida.
Senti a melancolia do pensamento
que se afastava, decepcionado,
a desistir de me salvar do mesmo,
do sempre mesmo.
Nunca mais me visitou aquele doce pensamento
que me tirou do caminho,
numa calma tarde de outono.
Pro
troa pensado, mi misvojiĝis.
Ne
pro turmento, sed pro leĝero,
pro
venteto en la vesperiĝo,
pro
balanciĝado de pigrema biciklo.
Kiam
mi revenis al mi, mi turniĝis ĉe alia stratangulo,
stratpeco
neniam antaŭe trairita.
Kie
la blanka dometo ĉe la kutima stratangulo?
Kie
la pavimo de la tuta vivo?
Estis
necese reveni la konatan direkton, la rekonatan,
retroiri
al la multfoje ripetita pado.
Mi
eksentis la melankolion de la penso,
kiu
foriris, elreviĝinte,
rezignante
pri savado de mi kontraŭ mi mem,
de
la ĉiama sameco.
Ne
plu vizitis min tiu dolĉa penso,
kiu
devojigis min,
en
trankvila aŭtuna vesperiĝo.
