o pichador e a preposição

 

Caminhar pelas ruas
da cidade tem suas surpresas. Passando sob um viaduto, dei com uma pichação em
grandes letras negras, sobre uma das colunas que o sustentam:

 

Queria

mudar com

você, não

por você

 

Não consegui
passar indiferente. Demorei um pouco a atinar com o que me atraiu, naquele doce
poeminha de rua. A eterna  ilusão da
mudança? As letras grandes e angulosas, como quem grita? A veleidade do verbo
no pretérito imperfeito?

Fiquei a
imaginar o gesto-spray do pichador que “desejaria” mudar, e mudar junto. Ousado
visionário!

Só então
percebi que meu encanto fora causado pelo cuidado com que, sonhador,  ele desenhou suas preposições. Ambas muito
bem postas, a serviço de uma ideia romântica. E mais: o requinte de interpor
uma vírgula – num tempo em que já não se valoriza a pontuação.

Não há dúvida:
anda por aí, pelas mesmas ruas que palmilho, um poeta.

 

 

La murstrekisto kaj la
prepozicio

 

Piedirado laŭ la stratoj de
la urbo donas siajn surprizojn. Pasante sub viadukto, jen mi ekvidis
murskribaĵon per grandaj nigraj literoj, sur unu el la kolonoj, kiu ĝin
subtenas:

 

Mi volus

ŝanĝiĝi kun

vi, ne

pro
vi

 

Mi ne sukcesis preterpasi
indiferenta. Mi bezonis iom da tempo por kompreni, kio min allogis, en tiu
dolĉa strata poemeto.  Ĉu la eterna iluzio de ŝanĝiĝo? Ĉu la grandaj,
angulecaj literoj kvazaŭ kriantaj? Ĉu la malforta volo de la verbo en la kondicionalo?

Mi longe imagadis la
ŝpruc-geston de la murstrekisto, kiu “dezirus” ŝanĝiĝi, kaj kune. Aŭdaca
viziulo!

Subite mi perceptis, ke mian
raviĝon kaŭzis la zorgemo, per kiu, revema, li desegnis siajn prepoziciojn.
Ambaŭ tute ĝuste almetitajn, je la servo de ideo romantika. Kaj plie: li
rafinite intermetis komon — en tempo, kiam oni jam ne atentas pri interpunkcio.

Ne estas ia dubo: vagadas
laŭ la samaj stratoj, kie mi piediras, poeto.