Faleceu
em Lorena/SP, neste mês de março de 2025, próximo ao Carnaval, o Dr. Caio de
Almeida Jr.. Ninguém ficou sabendo: ele pediu a máxima descrição e dispensou
flores e rezas.

Exerceu
medicina com dignidade, por seis décadas. Fundou o Pronto-Socorro da Santa Casa
 e atraía ao corpo clínico colegas que
pudessem contribuir para um melhor atendimento à população. Iniciava suas
visitas à enfermaria antes das seis da manhã. Austero, avesso a sentimentalismo
barato, mantinha dois ídolos: o Trabalho e o Estudo. Era um moderno estóico, o médico
mais estudioso que eu conheci.  

Era
culto, leitor voraz e estimava citações, especialmente shakespearianas. “Não
há ciência que mostre a alma de um homem pelos traços de seu rosto.”  Não tinha religião e se posicionava agnóstico.
Mas se compadecia dos pobres. E tinha uma discreta admiração pelo Deus de
Spinoza.

Foi
meu amigo. Aprendi muito com ele e lhe tenho uma gratidão que nunca pude
expressar. Guardo dele, entre muitos dizeres, um chiste que nunca hei de
esquecer:

“Na
vida, são necessárias duas coisas. Primeira: não esquente a cabeça com coisas
pequenas. Segunda: tudo é pequeno.”

Dr.
Caio, meu amigo, era um homem de bem.

Bona
homo

 Forpasis
en la brazila urbo Lorena, en ŝtato San Paŭlo, en ĉi tiu monato marto 2025,
okaze de Karnavalo, D-ro Caio de Almeida Jr.. Neniu eksciis pri tio, siatempe:
li petis maksimuman diskretecon kaj malvolis florojn kaj preĝojn.

Li
laboris kiel medicinisto kun digno, dum ses jardekoj. Li fondis la Sukurejon de
la hospitalo Sankta Domo kaj allogadis al ĝia skipo de klinikistoj kolegojn,
kiuj povus kontribui al pli bona zorgado pri la sano de la loĝantaro. Kutime li
komencis siajn vizitojn al la enhospitaligitaj pacientoj antaŭ la sesa matene.
Severmora, malema al banala sentimentaleco, li kultivadis du idolojn: Laboron
kaj Studadon. Li estis ia moderna stoikulo, la plej studema kuracisto, kiun mi
iam konis.

Li
estis klera, avida leganto kaj amanto de citaĵoj, aparte la ŝekspiraj. “Ne
ekzistas scienco, kiu povas montri la animon de homo per la trajtoj de lia
vizaĝo.” Li ne havis religion kaj sin tenis agnostikulo. Sed li kompatis la
malriĉulojn. Kaj havis diskretan admiron pri la Dio de Spinoza.

Li
estis mia amiko. Mi multon lernis de li, kaj havas al li dankemon, kiun mi
neniam povis esprimi.  Mi konservas de li, inter multaj diraĵoj, ŝercon,
kiun mi neniam forgesos:

“En
la vivo, estas necesaj du aferoj: La unua: ne tro varmigu vian kapon pro etaj
aferoj. La dua: ĉio estas eta.”

D-ro
Caio, mia amiko, estis bona homo.