“Flow” – eloquência sem palavras

Fui assistir a “Flow”, na véspera da premiação do Oscar, quando
todos vibrávamos pela vitória de “Ainda Estou Aqui” – este filme que orgulha os
brasileiros. E fiquei encantado. “Flow” recebeu o prêmio de melhor animação,
para orgulho dos 2 milhões de pessoas que habitam a Letônia, país de 64 mil km²
à beira do mar Báltico. Os letões falam letão.

Entrei no cinema com a informação de que veria um filme “dublado”.
Foi a primeira curiosidade: não se pronuncia uma única palavra em todo o filme;
apenas miados, latidos, piados, grunhidos. Os animais falam com seus gestos e
posturas, maravilhosamente desenhados e eloquentes. Lembrei-me do famoso livro de
Charles Darwin “A Expressão das Emoções no Homem e nos Animais”, de 1872. Somos
animais, convém não esquecer.

“Flow” é lindo e envolvente. O gato preto de olhar dourado
cativa o expectador, que segue de coração na mão suas peripécias no meio de uma
grande enchente. Ela o arrasta a desafios terríveis. Quem nunca enfrentou a
violência de uma grande enchente na vida?

A única chance é conviver. Por mais heterogêneo que seja, um
grupo, movido a solidariedade e aceitação, é sempre melhor que o isolamento. Em
comunidade, mesmo o sofrimento incompreensível se torna mais suportável. Existem
dores e perdas que não se pode contornar.

A trajetória atribulada de “Flow” é a nossa própria trajetória.

Muito significativa, a última cena do filme mostra os
animais/nós a olhar a própria imagem refletida na água. Eis o sentido da vida:
que nos olhemos, e nos vejamos. 

 

“Flow”
— elokvento sen vortoj

Mi spektis “Flow” en la tago
antaŭ la Oscar-premiado, kiam ni ĉiuj fervoregis por la venko de “Mi Ankoraŭ
Estas ĉi tie” — ĉi tiu filmo, kiu fierigas brazilanojn. Kaj mi raviĝis. “Flow”
ricevis la premion de plej bona animacio, por la fieriĝo de 2 milionoj da
personoj, kiuj loĝas en Latvujo, lando de 64 mil km² , ĉe la bordo
de Balta Maro. Latvoj parolas la latvan lingvon.

Mi eniris la kinejon kun la
informo, ke mi spektos “dublitan” filmon. Tio ĉi estis la unua kuriozaĵo: dum
la tuta filmo oni ne eldiras eĉ unu solan vorton; nur sonas miaŭoj, bojoj,
pepoj, blekoj. La bestoj parolas per siaj gestoj kaj korpsintenoj, mirinde
desegnitaj kaj elokventaj. Mi ekmemoris la faman libron de Karlo Darwin “La
Esprimo de Emocioj en Homoj kaj Bestoj”, de 1872. Ni estas animaloj, indas ne
forgesi.

“Flow” estas belega kaj
emociiga. La nigra kato kun oraj okuloj allogas la spektanton, kiu sekvas kun
tremanta koro ĝiajn elturniĝojn meze de forta akvoinundo.  Ĝi puŝegas ĝin
al teruraj defioj. Kiu neniam alfrontis la fortegon de granda inundo en sia
vivo?

La sola ŝanco estas kunvivi.
Eĉ se plej malhomogena, grupo movata per solidareco kaj akceptemo estas ĉiam
pli bona ol izoleco. En komunumo, eĉ nekomprenebla sufero fariĝas pli
elportebla. Ekzistas doloroj kaj perdoj, kiujn oni ne povas eviti. 

La tumulta vojirado de
“Flow” estas nia propra vojirado.

Signifoplena, la lasta
sceno de la filmo montras la bestojn / nin, rigardantajn sian propran figuron
reflektitan sur la akvo. Jen estas la senco de la vivo: ke ni rigardu nin, kaj
vidu nin.