um fim de semana longevo
um fim de semana longevo
Um fim de semana longevo. Fui ver o 50º filme de Woody Allen
(88 anos) e a peça de Othon Bastos (92 anos) no palco. Eloquentes expressões de
pura arte, a sorrir do etarismo bobo que anda por aí.
“Um golpe de sorte em Paris”, falado em francês, mesmo não
sendo o melhor filme do americano, dá gosto assistir. Hora e meia de narrativa
limpa, fluida, sofisticada em sua simplicidade aparente. A trilha sonora,
sempre jazzística, é um encanto de leveza, a contrastar com as cenas de um marido
tresloucado que afaga a própria sandice brincando com um trenzinho elétrico.
Enquanto o Acaso, esse personagem obsessivo na obra de Allen, conduz a vida
real.
Othon Bastos, por sua vez, conta a própria vida, com a mesma
paixão com que a viveu: “Não me entrego, não!”
Ri, chora, grita, murmura, dança, tira e põe o paletó como quem resiste,
de fato. Faz o público chorar, gargalhar, aplaudir e silenciar, com a
respiração presa e um nó na garganta. Poucas vezes vi teatro em tamanho estado
de pureza e grandeza. Fico com muita pena de quem não viu.
A Arte é um sopro fresco na alma.
altaĝa semajnfino
Altaĝa semajnfino. Mi
spektis la 50-an filmon de Woody Allen (88-jaraĝa) kaj la teatraĵon de Othon
Baston (92-jaraĝa). Elokventaj esprimoj de pura arto, kiu ridetas pri la
stultaj aĝo-antaŭjuĝoj, foje troveblaj tie kaj tie.
“Hazardo en Parizo”,
parolata en la franca lingvo, eĉ se ne la plej bona filmo de la usonano, estas
plezuriga spektaĵo. Unu horo kaj duono da rakonto pura, flua, rafinita en ŝajna
simpleco. La muzika akompano, ĉiam ĵaza, estas ĉarme leĝera, kontraste al la
scenoj pri freneza edzo, kiu karesas sian propran frenezecon per ludado per
elektra ludotrajneto. Dum la Hazardo, tiu obseda figuro en la verkaro de
Allen, kondukas la realan vivon.
Othon Bastos siavice
rakontas sian propran vivon, kun la sama pasio, kiel li ĝin travivis: “Mi ne
kapitulacas!”. Li ridas, ploras, krias, susuras, dancas, forprenas kaj
resurmetas la palton, kiel homo rezistanta, fakte. Li igas la publikon plori,
ridegi, aplaŭdi kaj silenti, kun spirhaltoj kaj premo en la gorĝo. Malofte mi
vidis teatron en tia stato de pureco kaj grandeco. Mi tre kompatas tiujn,
kiuj ne vidis ĝin.
Arto estas ia blovo de
freŝeco en la animon.
Nova kanalo: “Konindaĵo”
Nova kanalo: “Konindaĵo”
Laŭ Marc Prensky, usona edukisto kaj verkisto, hejmtaskoj por niaj gelernantoj en la nuna tempo devas esti preparado de filmetoj. Ĉar, fakte la nuna plej efika komunikilo estas filmetoj. Se vi ne kredas tion, bonvolu diri …
sobre a (in)felicidade
PSV 0ut 2024
Leio na
primeira página do jornal que um empresário chinês decidiu conceder aos seus
empregados uma certa “licença infelicidade”. O direito a faltar ao trabalho,
algumas vezes por ano, por estar passando por um momento de infelicidade. Fico
a imaginar como lhe sobreveio a ideia. Talvez de um diálogo singelo com seu
trabalhador:
– Por que
faltaste ontem ao trabalho, meu jovem?
– Eu estava
muito triste, meu patrão.
– Ah, lamento.
Pode-se saber por que?
– Pode-se, mas
não importa. Todo mundo fica triste de vez em quando.
Silêncio.
O patrão:
– Pois é justo.
Trabalhar em estado de infelicidade infelicita o trabalhador e o fruto do
trabalho. E isso acontece de tempos em tempos, por ser da natureza humana. Que
os meus trabalhadores permaneçam em casa, nesses dias sombrios, até que se lhes
reacenda uma luz no espírito. É justo.
Fico eu a
cogitar se o chinês será mais infeliz que o brasileiro, o guatemalteco ou o marroquino.
Ou o hindu, o tcheco, o indonésio. Se seria o caso de medir a infelicidade dos
povos, do mesmo modo como se mede a sua felicidade – para destaque dos
escandinavos, campeões da modalidade.
Acho que não. A
felicidade talvez se possa medir; a infelicidade é sempre imensurável.
pri (mal)feliĉo
Mi legis sur la unua paĝo de
ĵurnalo, ke ĉina entreprenisto decidis permesi al siaj dungitoj ian
“forpermeson pro malfeliĉo’ Nome, la rajton manki en la laboro, kelkfoje dum la
jaro, se ili trapasas momenton de malfeliĉo. Mi imagas, kiel venis al lia
kapo tiu ideo. Eble tio estis simpla dialogo kun lia laboristo:
— Kial vi ne ĉeestis hieraŭ
en la laborejo, kara junulo?
— Mi estis malĝoja, mia
mastro.
— Ho mi bedaŭras. Ĉu oni
povas scii, kial?
— Oni povas, sed tio ne
gravas. Ĉiu homo malĝojiĝas, foje.
Silento.
La mastro:
— Nu, estas juste. Labori en
stato de malfeliĉo malfeliĉigas la laboriston kaj la frukton de lia laboro. Kaj
tio okazas, de tempo al tempo, ĉar ĝi estas la homa naturo. Miaj laboristoj
restu hejme, dum tiuj ombraj tagoj, ĝis lumo revekiĝas en ilia spirito. Estas
juste.
Mi konjektas, ĉu ĉinoj estas
pli malfeliĉaj ol brazilanoj, gvatemalanoj, aŭ marokanoj. Aŭ hindoj, ĉeĥoj,
indonezianoj. Ĉu indus mezuri la malfeiĉecon de popoloj, same kiel oni mezuras
ilian feliĉon — en ĉi tio elstaras skandinavoj, ĉampionoj en tiu fako.
Mi supozas, ke ne. Feliĉon
eble oni povas mezuri; malfeliĉo estas ĉiam nemezurebla.
Verda somero 2024 en verda kastelo
En multaj landoj ekzistas Esperanto-kluboj. En iuj landoj ekzistas naciaj Esperanto-centroj. La plej granda Esperanto-centro en Francujo nomiĝas Kastelo Greziljono, france “château de Grésillon”. Ĝin posedas ĉirkaŭ ducent kvindek esperantistoj el la tu…