Unindo os interessados em aprender Esperanto com amigos esperantistas.
Unindo os interessados em aprender Esperanto com amigos esperantistas.
Mi estas Stefan Terpstra. Mi loĝas en urbo proksime de Amsterdamo, en Norda Holando, Nederlando. Mia profesio estas instruisto de la Nederlanda lingvo. Mi estas ankaŭ muzikisto. Mi havas du filinojn kaj estas edziĝinta. La Nederlanda lingvo estas mia p…
La angla ja ne estas la sola interlingvo uzata en la mondo. Sed se Esperanto estus uzata kaj instruata egale vaste kiel la angla nuntempe, ni certe rigardus tion kiel venkon de nia lingvo, eble eĉ kiel la finan venkon. Krome, komputilaj traduksistemoj …
Liaoning-a Esperanto-Klubo malfermas sian 9-an Kurson kun 60 lernantoj.
Laŭ aldona raporto de S-ro Liu Weijie, tio fakte estas reta kurso en lundo, mardo kaj vendredo. Sur la bildo estas nur lokaj kursanoj, kiuj ĉeestas ankaŭ dimanĉan ĉe…
Depois de várias intervenções médicas, pensou que ia ficar
cego. Mas não. Pela graça de Esculápio e de Nossa Senhora das Lágrimas, restou-lhe
alguma visão. Não reconhecia um vulto do outro lado da rua, nem conseguia ler
as placas de trânsito, ou as legendas apressadas dos filmes. Mas com o olho direito
divisava ainda, à sua volta, o céu, as nuvens, as montanhas. Com o esquerdo
ainda podia ler um bom livro, com a ajuda de um foco de luz. Para tudo existe
um consolo.
Agora lia muito devagar, voltando atrás quando as palavras
se lhe embaralhavam. Repetia trechos, até convencer-se de que lera
corretamente. Sussurrava frases que lhe soavam bem. Às vezes revia páginas inteiras.
Com algum humor, dizia que praticava “leitura adinâmica”.
Aos poucos, percebeu que a leitura adquiria um gosto
diverso. Semelhava caminhar sobre trilha de mato. Mais atenta, mais penetrante,
prazeroso desafio.
Fora preciso perder a visão para aprender a ler.
legado
Post
pluraj medicinaj intervenoj, li pensis, ke li blindiĝos. Sed ne. Per la graco
de Eskulapo kaj de Nia Sinjorino de Larmoj, restis al li iom da vidpovo. Li ne
rekonis homfiguron ĉe la alia flanko de strato, kaj ne sukcesis legi la
trafikŝildojn, nek la hastajn subtekstojn de filmoj. Sed per la dekstra okulo
li ankoraŭ rigardis ĉirkaŭ si la ĉielon, la nubojn, la montarojn. Per la
maldekstra, li ankoraŭ povis legi bonan libron, helpe de lampo. Por ĉio
ekzistas ia konsolo.
Nun
li legadis tre malrapide, revenante al antaŭaj linioj, kiam la vortoj al li
konfuziĝis. Li ripetadis fragmentojn, ĝis konvinkiĝo, ke li ĝuste legis. Li
susuradis frazojn, kiuj al li sonis agrable. Foje li rerigardadis tutajn
paĝojn. Kun iom da bona humoro, li diradis, ke li praktikas “maldinamikan
legadon”.
Iom
post iom, li perceptis, ke legado alprenis ian alian guston. Ĝi similis
piediradon sur arbara pado. Pli atenta, pli penetrema, plezura defio.
Estis
necese perdi la vidpovon por lerni legadon.
Sur fora insularo en la pacifiko vivis stranga grupo de mamuloj ĝis ili subite malaperis, aŭ ĉu ili neniam ekzistis?
Oomoto estas japana religio, naskiĝinta en 1892, kiam malriĉa kamparanino DEGUĈI Nao komencis transdoni mesaĝojn de Dio. La spiritaj gvidantoj de la movado ĉiam estas virinoj interne de la familio Deguĉi.
Poste tamen ankaŭ unu viro ekhavis gravan…