Fui ver “Ainda estou aqui”, o último filme de Walter Salles.
Fez sucesso na Europa, faz sucesso de público e de crítica entre nós – nós, que
continuamos a receber apenas o Oscar, ignorando os festivais de Cannes, Veneza,
Berlim.
É uma bela obra de arte. Em várias camadas: roteiro
equilibrado, direção sensível, iluminação e fotografia impecáveis. E sobre tudo
isso, a comovente atuação de Fernanda Torres, a encarnar a Dor e a Resistência
numa só grandiosa personagem.
Não é apenas um filme de mensagem política. Trata da nossa
humanidade, da nossa mistura de extrema violência, crueldade e selvageria,
entremeadas com a necessidade de superar o mal com a força do humanismo.
O enredo é simples: a sobrevivência de uma família de classe
média carioca ao assassinato do pai, nos porões infernais da repressão insana,
durante a ditadura militar. A viúva, heroicamente, retribui com dignidade,
generosidade e renascimento, tornando-se uma ativista de direitos humanos. Não
se fala em vingança. Fala-se em perspectiva de novos valores para o nosso
mundo.
Um filme sobretudo necessário, na medida em que ainda há
brasileiros que preferem o autoritarismo do regime militar em lugar da nossa
precária democracia.
Mi ĵus spektis la filmon “Mi ankoraŭ
staras ĉi tie”, de Walter Salles. Ĝi furoris en Eŭropo, furoras laŭ publiko
kaj kritiko inter ni — ni, kiuj daŭre ricevas informojn nur pri “Oscar”, kaj
ignoras la festivalojn de Cannes, Venecio, Berlino.
Ĝi estas bela artverko. Laŭ
pluraj tavoloj: ekvilibra kinrakonto, sentoplena reĝisorado, prilumado kaj
fotografio senriproĉaj. Kaj super ĉio, la emociiga aktorado de Fernanda Torres,
kiu rolas la Doloron kaj la Rezistadon en unu sola grandioza homfiguro.
Ĝi ne estas nur filmo kun
politika mesaĝo. Temas pri nia homeco, pri nia mikso de ekstrema perforto,
kruelo kaj sovaĝo, meze inter la bezono superi la malbonon per la forto de
homamo.
La intrigo estas simpla: la
postvivado de mezklasa familio en Rio, post la murdo de la patro, en la inferaj
subteraj etaĝoj de freneza turmentado, okaze de la militista diktaturo. La
vidvino heroe redonas grandanimecon, dignon kaj renaskiĝon, kaj fariĝas
aktivisto por homaj rajtoj. Oni ne parolas pri venĝo. Oni parolas pri la
perspektivo de novaj valoroj por nia mondo.
Filmo super ĉio necesa, laŭ tio,
ke ankoraŭ troviĝas brazilanoj, kiuj preferas aŭtoritarismon de militista
reĝimo, anstataŭ nia apenaŭa demokratio.