La fiŝkaptisto
Estis fiŝkaptisto, kiu iris al la rivero por kapti fiŝojn. Por atingi la riveron, li devis grimpi sur monton por atingi sian laborejon. Li amegis sian laboron, ĉar per ĝi li akiris monon por la bezonoj de sia familio. Kiam li kaptis fiŝojn, li metis il…
o pé de laranja
PSV abr. 2020
Quando entrei no quintal pela primeira vez, há décadas, já
estava ali o modesto pé de laranja, franzino, galhos espigados, incerta sombra.
Raro frutificava, mas era uma festa quando as laranjinhas miúdas e azedas pintavam
de amarelo a escassa folhagem.
Ficamos amigos, e conversávamos nos finais de tarde. Ele me
falava das noites de luar, do céu estrelado, do vento, da chuva e dos pássaros.
Eu, do mundo e dos homens, e gostava de ouvir seu silêncio.
Afinal, morreu. Foi ao chão a galhada raquítica, e com ela
uma lágrima minha. Tudo a seu tempo.
No lugar, está agora um jovem coqueiro-anão, verde e viçoso.
Hei de estimá-lo também, sem prejuízo de guardar para sempre, na memória das
coisas leves, a velha laranjeira, companheira de anoitecer…
la oranĝarbo
Kiam mi venis en la korton unuafoje,
antaŭ jardekoj, jam tie staris la modesta oranĝarbo, malfortika, kun pintaj
branĉoj, necerta ombro. Malofte ĝi fruktodonis, sed estis festo, kiam etaj,
maldolĉaj oranĝetoj flavigis la maldensan foliaron.
Ni interamikiĝis, kaj babiladis dum
tagfinoj. Ĝi parolis al mi pri lunaj noktoj, pri stelplena ĉielo, pri vento,
pri pluvo kaj pri birdoj. Mi, pri la mondo kaj la homoj, kaj al mi plaĉis
aŭskulti ĝian silenton.
Fine, ĝi mortis. Falis sur la grundon la
seka branĉaro, kaj kun ĝi unu mia larmo. Ĉio laŭ sia tempo.
Surloke, nun staras nano-kokosarbeto,
verda kaj vivoplena. Mi amos ankaŭ ĝin, sed nepre por ĉiam konservos en la
memoro de malpezaj aferoj la maljunan oranĝarbon, kunulon de vesperiĝo…
o pé de laranja
PSV abr. 2020
Quando entrei no quintal pela primeira vez, há décadas, já
estava ali o modesto pé de laranja, franzino, galhos espigados, incerta sombra.
Raro frutificava, mas era uma festa quando as laranjinhas miúdas e azedas pintavam
de amarelo a escassa folhagem.
Ficamos amigos, e conversávamos nos finais de tarde. Ele me
falava das noites de luar, do céu estrelado, do vento, da chuva e dos pássaros.
Eu, do mundo e dos homens, e gostava de ouvir seu silêncio.
Afinal, morreu. Foi ao chão a galhada raquítica, e com ela
uma lágrima minha. Tudo a seu tempo.
No lugar, está agora um jovem coqueiro-anão, verde e viçoso.
Hei de estimá-lo também, sem prejuízo de guardar para sempre, na memória das
coisas leves, a velha laranjeira, companheira de anoitecer…
la oranĝarbo
Kiam mi venis en la korton unuafoje,
antaŭ jardekoj, jam tie staris la modesta oranĝarbo, malfortika, kun pintaj
branĉoj, necerta ombro. Malofte ĝi fruktodonis, sed estis festo, kiam etaj,
maldolĉaj oranĝetoj flavigis la maldensan foliaron.
Ni interamikiĝis, kaj babiladis dum
tagfinoj. Ĝi parolis al mi pri lunaj noktoj, pri stelplena ĉielo, pri vento,
pri pluvo kaj pri birdoj. Mi, pri la mondo kaj la homoj, kaj al mi plaĉis
aŭskulti ĝian silenton.
Fine, ĝi mortis. Falis sur la grundon la
seka branĉaro, kaj kun ĝi unu mia larmo. Ĉio laŭ sia tempo.
Surloke, nun staras nano-kokosarbeto,
verda kaj vivoplena. Mi amos ankaŭ ĝin, sed nepre por ĉiam konservos en la
memoro de malpezaj aferoj la maljunan oranĝarbon, kunulon de vesperiĝo…
Esperanto-novaĵoj en Telegramo
Al la Telegrama kanalo “Esperanto-novaĵoj” ĵus aliĝis la centa abonanto. Tiu informo aperis la 24-an de septembro en la novaĵretejo La Ondo de Esperanto, sed tuj en postskribo oni aldonis, ke intertempe oni jam atingis la nombron de 101 abonantoj. Tri …