Unindo os interessados em aprender Esperanto com amigos esperantistas.
Unindo os interessados em aprender Esperanto com amigos esperantistas.
Esperantistoj partoprenis en grava kunveno kun la prezidanto de la Ĝenerala Asembleo de Unuiĝintaj Nacioj. La reta kunveno okazis la 12-an de junio 2023, kun la temo Konstrui reciprokan kompreniĝon pere de multlingvismo. Tiu speciala kunveno estis aran…
La sekvanta artikolo unue aperis en revuo Esperanto n-ro 1378 en aprilo 2023, p. 89. Ni iom simpligis kaj mallongigis ĝin por uea.facila.
Kelkdek kilometrojn sude de Barcelono troviĝas la vilaĝo Sant Pau d’Ordal (municipo de Subirats). Tiu vilaĝo …
Furaram meu olho esquerdo.
Foi obra de uma doutora de olhos, cheia de sabedoria e
segurança. Furou-me o olho esquerdo e colocou lá dentro uma pílula. A medicina é
uma coisa extraordinária. Sempre se soube que um olho perfurado estaria cego
para sempre; pois meu olho perfurado, espera-se, em breve há de ver mais e
melhor.
Falta agora que a medicina produza uma pílula que ajude os homens
a ver e compreender.
Mia
maldekstra okulo estas borita.
Tio
estis ago de doktorino pri okuloj, plena de saĝeco kaj memfido. Ŝi boris mian
maldekstran okulon kaj enmetis pilolon. Medicino estas io eksterordinara. Oni
ĉiam sciis, ke borita okulo estus blinda por ĉiam; sed mia borita okulo
espereble baldaŭ vidos pli multe kaj pli bone.
Nun
mankas, ke la medicino produktu pilolon, kiu helpas la homojn vidi kaj kompreni.
Furaram meu olho esquerdo.
Foi obra de uma doutora de olhos, cheia de sabedoria e
segurança. Furou-me o olho esquerdo e colocou lá dentro uma pílula. A medicina é
uma coisa extraordinária. Sempre se soube que um olho perfurado estaria cego
para sempre; pois meu olho perfurado, espera-se, em breve há de ver mais e
melhor.
Falta agora que a medicina produza uma pílula que ajude os homens
a ver e compreender.
Mia
maldekstra okulo estas borita.
Tio
estis ago de doktorino pri okuloj, plena de saĝeco kaj memfido. Ŝi boris mian
maldekstran okulon kaj enmetis pilolon. Medicino estas io eksterordinara. Oni
ĉiam sciis, ke borita okulo estus blinda por ĉiam; sed mia borita okulo
espereble baldaŭ vidos pli multe kaj pli bone.
Nun
mankas, ke la medicino produktu pilolon, kiu helpas la homojn vidi kaj kompreni.
Foi no portão de uma escola
pública. Escola de criança pequena. No meu tempo se chamava jardim da infância;
agora é ensino fundamental. Parei para olhar pela grade a criançada a brincar
no amplo pátio ensolarado. Maior algazarra, maior beleza.
Foi quando chegou a professora
apressada, cheia de pastas e sacolas. Quando as crianças a viram, acorreram
todas gritando de alegria. Todas queriam abraçá-la, e ela ficou presa no
meio daquele alvoroço de amor. E cada pequeno recebeu o seu carinho.
Quando ela afinal pôde entrar, trazia
no rosto um sorriso de pura felicidade.
Cá fora, a cena ficou enevoada
para os meus olhos brandamente marejados…
La instruistino
Tio okazis antaŭ la pordego de publika lernejo.
Lernejo por etaj infanoj. Iam oni nomis ĝin infan-ĝardeno; nun ĝi estas lernejo
por fundamenta edukado. Mi haltis por rigardi tra la kadro la infanojn
ludantajn en la vasta, suna korto. Granda malordo, tre bela.
Tiam alvenis hastema instruistino, kun multaj tekoj
kaj sakoj. Kiam la infanoj ekvidis ŝin, ili ĉiuj alkuris kaj gaje kriadis. Ĉiuj
volis brakumi ŝin, kaj ŝi restis kaptita meze de tiu tumulto de amo.
Kaj ĉiu etulo ricevis ŝian kareson.
Kiam fine ŝi sukcesis eniri, ŝi havis sur ŝia
vizaĝo rideton de feliĉo.
Ĉi-ekstere, la sceno nebuliĝis al miaj okuloj milde
malsekaj…
Foi no portão de uma escola
pública. Escola de criança pequena. No meu tempo se chamava jardim da infância;
agora é ensino fundamental. Parei para olhar pela grade a criançada a brincar
no amplo pátio ensolarado. Maior algazarra, maior beleza.
Foi quando chegou a professora
apressada, cheia de pastas e sacolas. Quando as crianças a viram, acorreram
todas gritando de alegria. Todas queriam abraçá-la, e ela ficou presa no
meio daquele alvoroço de amor. E cada pequeno recebeu o seu carinho.
Quando ela afinal pôde entrar, trazia
no rosto um sorriso de pura felicidade.
Cá fora, a cena ficou enevoada
para os meus olhos brandamente marejados…
La instruistino
Tio okazis antaŭ la pordego de publika lernejo.
Lernejo por etaj infanoj. Iam oni nomis ĝin infan-ĝardeno; nun ĝi estas lernejo
por fundamenta edukado. Mi haltis por rigardi tra la kadro la infanojn
ludantajn en la vasta, suna korto. Granda malordo, tre bela.
Tiam alvenis hastema instruistino, kun multaj tekoj
kaj sakoj. Kiam la infanoj ekvidis ŝin, ili ĉiuj alkuris kaj gaje kriadis. Ĉiuj
volis brakumi ŝin, kaj ŝi restis kaptita meze de tiu tumulto de amo.
Kaj ĉiu etulo ricevis ŝian kareson.
Kiam fine ŝi sukcesis eniri, ŝi havis sur ŝia
vizaĝo rideton de feliĉo.
Ĉi-ekstere, la sceno nebuliĝis al miaj okuloj milde
malsekaj…
PSV – jun 2023
Eu tenho um amigo polonês. Somos
amigos por carta: durante os mais de trinta dias necessários para que da Polônia
chegue uma carta simples ao Brasil – e vice versa – temos tempo bastante para
refletir no que escrevemos e no que haveremos de escrever. A paciência nutre a
amizade.
Há poucos dias recebi dele mais um envelope
simpaticamente selado, contendo uma única folha de papel. Uma cartinha singela,
a encher os dois lados da folha com uma caligrafia clara e bem comportada. Meu
amigo é um sacerdote católico, octogenário e de sabedoria despojada:
“Imagine
que eu sou sozinho, mas não aprecio a solidão. Por isso não vivo em solidão,
mas entre os homens, e para os homens. As portas da minha casa estão sempre
abertas para toda a gente. Encontrar pessoas é minha alegria. A velhice se deve
viver entre pessoas e com pessoas. Não vivo numa gaiola.”
Cuidei de responder logo. Escrevi
apenas:
“Cartas de papel, nos dias de
hoje, são um exercício de poesia.”
Tenho um amigo polonês, e
considero isso um privilégio.
Mi havas polan amikon. Ni estas amikoj
per leteroj: dum pli ol tridek tagoj necesaj, por ke simpla letero alvenu el
Pollando en Brazilon — kaj inverse — ni havas sufiĉe da tempo por pripensi
tion, kion ni skribis, kaj tion, kion ni skribos. Pacienco nutras amikecon.
Antaŭ kelkaj tagoj mi ricevis de li unu
plian koverton kun simpatia poŝtmarko, enhavantan unu solan paperfolion. Simplan
leteron, kiu plenigis ambaŭ flankojn de la folio per klara, bonkonduta
skribaĵo. Mia amiko estas katolika sacerdoto, pli ol okdekjara, kaj posedas
senornaman saĝecon:
“Imagu, ke mi estas sola, sed mi ne
ŝatas solecon, tial mi ne vivas sole, mi vivas inter homoj kaj por homoj. La
pordoj de mia domo estas ĉiam malfermitaj por ĉiu homo. Mi ne vivas en kaĝo.”
Mi devis tuj respondi. Mi nur skribis:
“Paperaj leteroj, en la nuntempo, estas
ia praktikado de poezio.”
Mi havas polan amikon, kaj mi konsideras
tion privilegio.