Year: 2022

 

 

    A guerra entre Rússia e Ucrânia não é assim uma coisa
totalmente insensata. Vê-se em meio à selvageria algum sistema, uma certa
organização. Há por exemplo a “regra dos 50 por 50”. Os russos entregam 50
corpos de soldados ucranianos em troca de outros 50 russos. Parece justo.  Compõe-se uma lista cuidadosa, que cada lado
pode conferir, para que o trato funcione com confiabilidade. Tudo bem
documentado, para que não haja fraude. Finda a troca, prosseguem as bombas,
para que se produzam mais corpos, sem os quais não pode haver trato.

    Quanto aos vivos, terão sua vez de serem promovidos a
mortos.

    Quanto às centenas de corpos de crianças massacradas, não
é  preciso trato. São apenas
crianças.  

 

 

interkonsento

 

    La
milito inter Rusujo kaj Ukrainujo ne estas entute sensenca afero. Oni vidas,
meze de sovaĝaĵoj, ian sistemon, ian organizon. Ekzemple, estas la “regulo 50
kontraŭ 50”. Rusoj transdonas 50 korpojn de ukrainaj soldatoj, interŝanĝe
kontraŭ aliaj 50 rusaj. Ŝajnas juste. Oni kunmetas zorge faritan liston, kiun
ĉiu flanko povas kontroli, por ke la interkonsento funkciu fidinde. Ĉio bone
dokumentita, por eviti fraŭdojn.  Post la interŝanĝo, rekomenciĝas la
bomboj, por ke oni produktu pli da korpoj, sen kiuj ne eblas interkonsento.

    Koncerne
la vivantojn, ili havos sian vicon esti promociitaj al mortintoj.

    Koncerne
la centojn da korpoj de masakritaj infanoj, ne necesas interkonsento. Ili estas
nur infanoj.

 

 

 

 

Velha, miúda e encanecida.

De uns anos para cá, também os olhos encaneceram, e uma
névoa pálida foi tomando conta das coisas. Tornou-se o mundo um grande véu
leitoso, onde só havia sons.

Já não podia andar, já não sabia procurar comida e água, não
via rostos, não via paisagens. 

O jeito foi refugiar-se no passado, nas antigas imagens de
alegria e de pranto, de gozo e de decepção, de prazer e de dor. Esquecidos
desejos voltaram, impossíveis e fantasiosos; voltava à infância pobre, à ingênua,
 modesta mocidade. Passado e presente se
mesclavam atrás da branca nuvem nos olhos.

 

Afinal, chegou o dia da graça. Quando voltou do hospital,
tinha o riso da felicidade desenhado na boca engelhada. Olhava o céu, as
paredes, a roupa no varal, os pombos no telhado, o rosto admirado das pessoas.
E dava gritinhos de alegria pura, a ensaiar passinhos de dança:

– Estou enxergando! Estou enxergando!

Ela voltara ao mundo. E todos, à volta, exultaram com ela.

Finalmente, tinha sido operada a catarata.

 

 

katarakto

 

Maljuna,
eta, blankhara.

De
kelkaj jaroj, ankaŭ la okuloj blankiĝis, kaj pala nebulo iom post iom kovris
ĉion. La mondo fariĝis ia granda lakteca vualo, kie ekzistas nur sonoj. 

Ŝi
jam ne povis piediri, jam ne povis serĉi nutraĵon kaj akvon, ŝi ne vidis
vizaĝojn, ne vidis pejzaĝojn.

Restis
la ebleco eskapi en la pasintecon, en la antikvajn scenojn de ĝojo kaj ploro,
de ĝuo kaj elreviĝo, de plezuro kaj doloro. Forgesitaj deziroj revenis, neeblaj
kaj fantaziaj; revenis la malriĉa infana tempo, la naiva, modesta junaĝo. 
Pasinteco kaj nuntempo miksiĝis malantaŭ la blanka nubo en la okuloj.

 

Fine,
alvenis la tago de graco. Kiam ŝi revenis el la hospitalo, ŝi havis ridon de
feliĉo desegnitan sur la sulkoplena buŝo. Ŝi rigardis la ĉielon, la murojn, la
vestojn sub la suno, la kolombojn sur la tegmento, la mirplenan mienon de homoj.
Kaj ŝi eligadis krietojn de pura gajo, provante danci per hezitaj paŝoj:

—
Mi vidas! Mi vidas!

Ŝi
revenis en la mondon. Kaj ĉiuj, ĉirkaŭ ŝi, ekĝojis kun ŝi.

Fine
ŝi estis operaciita de katarakto.

 

 

 

 

A certa hora  da
quieta madrugada, soaram-me batidas à janela, e um sussurro:

– Não vem me ver?

Era Selene, de voz e luz leitosa, a derramar-se pelo
quintal. Fui ver. Cada folha reverberando 
alvura no ar fresco de outono. Sonolentos, vieram comigo os cães, seus
notórios amigos.

– Você está bonita!

– Gostou do meu brinco novo?

De fato, havia uma sombra de lado, no rosto redondo da moça.
Uma sombra curva, a desenhar nela um acréscimo de mistério. De vez em quando,
passava uma pequena nuvem, depois Selene ressurgia feliz, exibida e graciosa.

– Já se vai?

– Vou, minha cara. Amanhã nos revemos, e nos próximos dias,
e meses, e anos. Nos veremos principalmente nos sonhos, quando você poderá usar
atavios ainda mais formosos.

Voltei para a cama, com a impressão de que Selene sorria.

 

 

la
eklipso

 

Iun
kvietan malfruan horon en la nokto, eksonis al mi frapoj sur la fenestro, kaj
susuro:

—
Ĉu vi ne venos vidi min?

Tio
estis Seleno, laktovoĉa, laktoluma, kiu etendiĝis sur la domkorto. Mi iris. Ĉiu
folio relumis per blanko en la malvarmeta aero aŭtuna. Dormemaj venis kun mi la
hundoj, ŝiaj tradiciaj amikoj.

—
Ci estas bela!

—
Ĉu al vi plaĉas mia nova orelringo?

Efektive,
kuŝis ombro flanke de la ronda vizaĝo de la junulino. Ia kurba ombro, kiu
bildigis sur ŝi iom pli da mistero. Iam kaj iam preterpasis eta nubo, poste
Seleno reaperis feliĉa, sinmontrema kaj gracia.

—
Ĉu vi jam foriras?

—
Mi iras, kara. Morgaŭ ni revidos unu la alian, kaj en la proksimaj tagoj, kaj
monatoj, kaj jaroj. Ni vidos nin reciproke en sonĝoj, kiam ci povos surporti
ornamaĵojn eĉ pli belajn.

Mi
revenis en la liton, kun la impreso, ke Seleno ridetas.