Fizeram-me um retrato.
Para minha surpresa, recebi de Helga Plötner, artista alemã,
veterana Esperantista e linda pessoa, o meu retrato. Ela se dedica,
generosamente, a criar retratos de
Esperantistas, mundo a fora. Desenha-os com artes de minúcia, delicadeza e
precisão. Resultam rostos cheios de vida.
Olho-o longamente, e me custa distinguir o que sinto.
Examino a pele engelhada, especialmente ao lado dos olhos assimétricos – o
esquerdo mais fechado. Abaixo da
cabeleira branca, a testa é larga e sulcada, e as orelhas, pequenas. Em
contraste com o nariz volumoso, que minha mãe denominava “nariz fornalha”,
quase uma deformidade. Sulcos profundos também nos lados da boca, cujos lábios sorriem
de leve, mais finos do que um dia já foram. A pele do pescoço, com suas
redundâncias, contribui para a denúncia dos anos.
Há uma certa estranheza em se olhar assim, em detalhe. Por
trás do possível narciso, passa-se uma
espécie de desvendamento. Quem é este que aí sorri, de leve, sobre o papel? Quê
cogita, quê vislumbra, quê percebe? Que palavra o poderia definir? Encontro no
retrato um rosto sem palavra. Alguém no constante espanto do mundo, no puro ar
de certa manhã fresca. Não passa de face,
num momento de vida. No momento seguinte, há de ter sido outro.
Um instante, efêmero e único.
portreto
Oni
desegnis mian portreton.
Por mia
suprizo, mi ricevis de Helga Plötner, germana artistino, veterana
Esperantistino kaj belega persono, mian portreton. Ŝi grandanime sin dediĉas al
kreado de portretoj de Esperantistoj, tra la mondo. Ŝi desegnas kun detala,
delikata, preciza arto. Rezultas vizaĝoj plenaj de vivo.
Mi ĝin
longe rigardas, kaj mi penas ekkompreni, kion mi sentas. Mi ekzamenas la
sulkoplenan haŭton, aparte apud la okuloj asimetriaj – la maldekstra malpli
aperta. Sub la blanka hararo, la frunto estas larĝa kaj sulkita, kaj la oreloj,
etaj. Kontraste kun la granda nazo, kiun mia patrino alnomis “fornegaj nazoj”,
preskaŭ misformaĵo. Profundaj sulkoj ankaŭ apud la buŝo, kies lipoj apenaŭ
ridetas, malpli dikaj ol iam. La haŭto de la kolo, kun siaj faldoj, kontribuas
por denunci pri la jaroj.
Troviĝas
ia strango, se oni sin tiel rigardas, detale. Sub la ebla narciso, okazas
iaspeca malkovro. Kiu estas tiu, kiu apenaŭ ridetas, sur la papero? Kion li
pensas, vidas, perceptas? Kiu vorto povus lin difini? Mi trovas sur tiu
portreto senvortan vizaĝon. Iu en konstanta miro pri la mondo, en pura matena
freŝa aero. Nur vizaĝo, en unu momento de la vivo. Je la sekva momento, li
estis jam alia.
Unu
momento, efemera kaj unika.