árvores
PSV – 2027
Em domingo de sol e azul, torna-se quase obrigatório um
passeio no parque. A bicicleta corre feliz ao longo do breve percurso. Um bom
livro vem junto.
Tomo assento num banco, sob o sol tépido de meia estação,
rodeado de árvores calmas e pensativas. Quase não há vento, apenas um leve
aceno de felicidade.
Começo a ler, e a intriga é cheia de vida, de frases bem
construídas, de sutilezas psicológicas. A luz do sol bate em cheio nas páginas
bem impressas.
Aos poucos, um ruído leve desvia meu olhar. É um pai a
chutar bola com o filho. O menininho, de seus cinco anos, talentoso futebolista,
testa o goleiro-pai, entre duas árvores que pacientemente servem de traves.
Rede não é preciso. As exclamações do pai a elogiar os chutes do valente atleta
me arrebatam a alma. Fico ali, a contemplar um pai e um filho que chutam bola,
embevecido. O livro fica para depois.
A vida é quase impossível, sem literatura. A vida é
totalmente impossível, sem a sábia paciência das árvores.
arboj
En dimanĉo de suno kaj bluo, fariĝas
preskaŭ devo promeni en parko. La biciklo rapidas feliĉa laŭ la nelonga vojo.
Bona libro venas kune.
Mi eksidas sur benko, sub varmeta suno
en meza sezono, ĉirkaŭata de trankvilaj, pensemaj arboj. Preskaŭ ne estas
vento, nur delikata gesto de feliĉo.
Mi komencas la legadon, kaj la intrigo
estas plena de vivo, de bone konstruitaj frazoj, de psikologiaj subtilaĵoj. La
suna lumo plene frapas la bone presitajn paĝojn.
Iom post iom, delikata brueto deturnas
mian rigardon.Tio estas patro ludanta piedpilkon kun sia filo. La eble kvinjara
knabeto, talenta futbalisto, provas venki la golistopatron, inter du arboj,
kiuj pacience funkcias kiel golejotraboj. Reto ne necesas. La ekkrioj de la
patro, kiu laŭdas la piedbatojn de la brava atleto forkaptas mian animon. Mi
restas tie, en fascina kontemplado de patro kaj filo, kiuj piedpilkas. La
libro restas flanke.
La vivo estas preskaŭ neebla sen
literaturo. La vivo estas tute neebla sen la saĝa pacienco de arboj.
árvores
PSV – 2027
Em domingo de sol e azul, torna-se quase obrigatório um
passeio no parque. A bicicleta corre feliz ao longo do breve percurso. Um bom
livro vem junto.
Tomo assento num banco, sob o sol tépido de meia estação,
rodeado de árvores calmas e pensativas. Quase não há vento, apenas um leve
aceno de felicidade.
Começo a ler, e a intriga é cheia de vida, de frases bem
construídas, de sutilezas psicológicas. A luz do sol bate em cheio nas páginas
bem impressas.
Aos poucos, um ruído leve desvia meu olhar. É um pai a
chutar bola com o filho. O menininho, de seus cinco anos, talentoso futebolista,
testa o goleiro-pai, entre duas árvores que pacientemente servem de traves.
Rede não é preciso. As exclamações do pai a elogiar os chutes do valente atleta
me arrebatam a alma. Fico ali, a contemplar um pai e um filho que chutam bola,
embevecido. O livro fica para depois.
A vida é quase impossível, sem literatura. A vida é
totalmente impossível, sem a sábia paciência das árvores.
arboj
En dimanĉo de suno kaj bluo, fariĝas
preskaŭ devo promeni en parko. La biciklo rapidas feliĉa laŭ la nelonga vojo.
Bona libro venas kune.
Mi eksidas sur benko, sub varmeta suno
en meza sezono, ĉirkaŭata de trankvilaj, pensemaj arboj. Preskaŭ ne estas
vento, nur delikata gesto de feliĉo.
Mi komencas la legadon, kaj la intrigo
estas plena de vivo, de bone konstruitaj frazoj, de psikologiaj subtilaĵoj. La
suna lumo plene frapas la bone presitajn paĝojn.
Iom post iom, delikata brueto deturnas
mian rigardon.Tio estas patro ludanta piedpilkon kun sia filo. La eble kvinjara
knabeto, talenta futbalisto, provas venki la golistopatron, inter du arboj,
kiuj pacience funkcias kiel golejotraboj. Reto ne necesas. La ekkrioj de la
patro, kiu laŭdas la piedbatojn de la brava atleto forkaptas mian animon. Mi
restas tie, en fascina kontemplado de patro kaj filo, kiuj piedpilkas. La
libro restas flanke.
La vivo estas preskau neebla sen
literaturo. La vivo estas tute neebla sen la saĝa pacienco de arboj.
Koper
Fine de aprilo, grupo de francaj lernantoj kun sia instruisto, esperantisto Emmanuel Desbrières, vizitis lernejon en la slovena urbo Koper. La vizito estis organizita de Peter Grbec, kiu instruas en tiu lernejo kaj ankaŭ gvidas tie Esperanto-kurson.
…
Niaj filmetoj
Kiam Anna proponis al mi la taskon redakti la filmo-rubrikon por uea.facila, mi tre volonte akceptis.
Kiel lingvoinstruanto, kaj eĉ kiel iama lingvolernanto, mi konsideras filmojn ege gravaj por lernantoj. En filmoj oni vidas la rolantojn, aŭdas …
grito
Chegou a casa à noite, depois de um dia cheio de afazeres inúteis.
Quando abriu o cadeado do portão, ouviu um grito desesperado, pavorosamente sonoro
e longo, a chamá-lo pelo nome. Aquilo fendeu o oco da noite com uma espantosa violência
imaterial. Ele se virou. A rua estava deserta, nenhum vizinho à porta, nenhum
canto onde alguém pudesse esconder-se, nenhuma janela acesa. O vazio. O asfalto
e a amendoeira dormiam placidamente.
Entrou e foi buscar o quadro de Munch. Nunca o compreendera
tão bem.
krio
Li
alvenis hejmen vespere, post tago plena de senutilaj aferoj. Kiam li malfermis
la pendseruron de la ferpordo, li ekaŭdis furiozan krion, timige laŭtan kaj
longan, vokantan lian nomon. Tio fendis la vakuon de la nokto per mirindega
nemateria perforto. Li sin turnis. La strato estis senhoma, neniu najbaro ĉe la
pordo, neniu angulo kie iu povus sin kaŝi, neniu lumanta fenestro.
Malpleno. La asfalto kaj la migdalarbo trankvile dormadis.
Li
eniris kaj serĉis la pentraĵon de Munch. Li neniam antaŭe ĝin komprenis tiel
bone kiel nun.
grito
Chegou a casa à noite, depois de um dia cheio de afazeres inúteis.
Quando abriu o cadeado do portão, ouviu um grito desesperado, pavorosamente sonoro
e longo, a chamá-lo pelo nome. Aquilo fendeu o oco da noite com uma espantosa violência
imaterial. Ele se virou. A rua estava deserta, nenhum vizinho à porta, nenhum
canto onde alguém pudesse esconder-se, nenhuma janela acesa. O vazio. O asfalto
e a amendoeira dormiam placidamente.
Entrou e foi buscar o quadro de Munch. Nunca o compreendera
tão bem.
krio
Li
alvenis hejmen vespere, post tago plena de senutilaj aferoj. Kiam li malfermis
la pendseruron de la ferpordo, li ekaŭdis furiozan krion, timige laŭtan kaj
longan, vokantan lian nomon. Tio fendis la vakuon de la nokto per mirindega
nemateria perforto. Li sin turnis. La strato estis senhoma, neniu najbaro ĉe la
pordo, neniu angulo kie iu povus sin kaŝi, neniu lumanta fenestro.
Malpleno. La asfalto kaj la migdalarbo trankvile dormadis.
Li
eniris kaj serĉis la pentraĵon de Munch. Li neniam antaŭe ĝin komprenis tiel
bone kiel nun.