Foi no portão de uma escola
pública. Escola de criança pequena. No meu tempo se chamava jardim da infância;
agora é ensino fundamental. Parei para olhar pela grade a criançada a brincar
no amplo pátio ensolarado. Maior algazarra, maior beleza.
Foi quando chegou a professora
apressada, cheia de pastas e sacolas. Quando as crianças a viram, acorreram
todas gritando de alegria. Todas queriam abraçá-la, e ela ficou presa no
meio daquele alvoroço de amor. E cada pequeno recebeu o seu carinho.
Quando ela afinal pôde entrar, trazia
no rosto um sorriso de pura felicidade.
Cá fora, a cena ficou enevoada
para os meus olhos brandamente marejados…
La instruistino
Tio okazis antaŭ la pordego de publika lernejo.
Lernejo por etaj infanoj. Iam oni nomis ĝin infan-ĝardeno; nun ĝi estas lernejo
por fundamenta edukado. Mi haltis por rigardi tra la kadro la infanojn
ludantajn en la vasta, suna korto. Granda malordo, tre bela.
Tiam alvenis hastema instruistino, kun multaj tekoj
kaj sakoj. Kiam la infanoj ekvidis ŝin, ili ĉiuj alkuris kaj gaje kriadis. Ĉiuj
volis brakumi ŝin, kaj ŝi restis kaptita meze de tiu tumulto de amo.
Kaj ĉiu etulo ricevis ŝian kareson.
Kiam fine ŝi sukcesis eniri, ŝi havis sur ŝia
vizaĝo rideton de feliĉo.
Ĉi-ekstere, la sceno nebuliĝis al miaj okuloj milde
malsekaj…