Chegou a casa à noite, depois de um dia cheio de afazeres inúteis.
Quando abriu o cadeado do portão, ouviu um grito desesperado, pavorosamente sonoro
e longo, a chamá-lo pelo nome. Aquilo fendeu o oco da noite com uma espantosa violência
imaterial. Ele se virou. A rua estava deserta, nenhum vizinho à porta, nenhum
canto onde alguém pudesse esconder-se, nenhuma janela acesa. O vazio. O asfalto
e a amendoeira dormiam placidamente.
Entrou e foi buscar o quadro de Munch. Nunca o compreendera
tão bem.
krio
Li
alvenis hejmen vespere, post tago plena de senutilaj aferoj. Kiam li malfermis
la pendseruron de la ferpordo, li ekaŭdis furiozan krion, timige laŭtan kaj
longan, vokantan lian nomon. Tio fendis la vakuon de la nokto per mirindega
nemateria perforto. Li sin turnis. La strato estis senhoma, neniu najbaro ĉe la
pordo, neniu angulo kie iu povus sin kaŝi, neniu lumanta fenestro.
Malpleno. La asfalto kaj la migdalarbo trankvile dormadis.
Li
eniris kaj serĉis la pentraĵon de Munch. Li neniam antaŭe ĝin komprenis tiel
bone kiel nun.