Unindo os interessados em aprender Esperanto com amigos esperantistas.
Unindo os interessados em aprender Esperanto com amigos esperantistas.
Jam antaŭ la fino de ĉi tiu monato okazos la 3-a Virtuala Kongreso de Universala Esperanto-Asocio (UEA). La Virtuala Kongreso (VK) okazos de la 24-a ĝis la 27-a de novembro 2022. Individuaj membroj de UEA kaj TEJO en 2022 rajtos aliĝi senpage ĝis la 18…
Saluton.
Mia nomo estas María Belén.
Mi loĝas en la nordo de Hispanio (Galegio).
Mi ŝatas Esperanton kaj trikadon.
Ĉi tiu estas la unua litkovrilo, kiun mi faris per miaj manoj.
Mi deziras, ke vi ŝatu ĝin.💚💚💚💚
Birdoj en mia urbeto
VID_20221005_170811.mp4
Baldur Ragnarsson (1930-2018),
autor islandês de extensa obra literária
original em Esperanto.
renaskiĝo
renascimento
Kiel ombro de ombro Como
a sombra de uma sombra
mildas la sonĝo en niaj koroj suave é o sonho
em nossos corações
kiel odoro de nevidebla floro como aroma de
flor invisível
kiel lunolumo sur fermitaj
okuloj. como a luz
da lua sobre olhos cerrados
Kaj ni ne plu estas la samaj. E já não
somos os mesmos.
Ni sonĝis nin for Sonhamo-nos longe
detruis nian materion desfizemos
nossa matéria
nuligis niajn distingojn de noblo
kaj malnoblo anulamos nossas percepções de
kulpo kaj senkulpo
nobreza e mesquinhez
scio kaj nescio
culpa e inocência
saber e não
saber
Ni sonĝas en la realo
realas en la sonĝo,
Sonhamos no real
detruitaj kaj renaskitaj en la
sama tempo. somos reais no
sonho,
destruídos e
renascidos a um só tempo.
Kaj la vortoj ne plu estas vortoj
la tero ne tero E
as palavras já não são palavras
nek la ĉielo ĉielo. a
terra não terra
nem
o céu céu.
Baldur Ragnarsson (trad. PSV)
La Esperanto-muzeo en Vieno estis fondita en 1927 de la aŭstra esperantisto kaj eksa fervojisto Hugo Steiner (1878–1969). Ĉar Esperanto estis tre populara en tiu tempo, la registaro, kaj ĉefe la tiama kanceliero de Aŭstrio, subtenis ĝian fondadon.
…
La Ĝemelaj Urboj havas la celon proksimigi popolojn malsamlandajn (kaj plejparte malsamlingvajn) per kreo de rektaj amikaj rilatoj inter unuopaj civitanoj kaj organizitaj grupoj. Ĉu tio ne bone konformas al la celoj de ni esperantistoj?
Krom tio, …
A Sala São Paulo apresentou recentemente o Concerto para mão
esquerda, de Maurice Ravel (1875-1937), executado pela OSESP e pelo solista Cédric
Tiberghien. Todo mundo devia ver e ouvir, e depois procurar outras performances
no Youtube. Trata-se de uma experiência estética única – além de uma mensagem
de vida. Dezoito minutos de música fascinante, composta a pedido do pianista
austríaco Paul Wittgenstein (1887-1961), que perdera o braço direito na guerra. A
dança vertiginosa da mão sinistra não monta apenas três sequências rítmicas em
contínuo de extraordinária exigência técnica, mas parece também dizer ao
ouvinte expectador: “Não se queixe; enfrente!”.
MESAĜO DE LA MALDEKSTRA MANO
La brazila koncertejo Sala São
Paulo antaŭ nelonge prezentis la Konĉerton por la maldekstra mano, de
Maurice Ravel (1875-1937), plenumita de OSESP (simfoniorkestro) kaj la pianisto
Cédric Tiberghien. Ĉiuj devus vidi kaj aŭdi ĝin, kaj poste serĉi aliajn
plenumojn en Youtube. Temas pri unika estetika sperto — krom mesaĝo pri la
vivo. Dek ok minutoj da fascina muziko, komponita laŭ peto de la aŭstra
pianisto Paul Wittgenstein (1887-1961), kiu perdis sian dekstran brakon en la
milito. La vertiĝeca danco de la maldekstra mano ne kunmetas nur tri
ritmajn sinsekvojn laŭ kontinuaĵo de eksterordinara teknika postulo, sed ŝajnas
ankaŭ diri al la aŭdanto-spektanto: “Ne plendu; alfrontu!”.
Mercêdes Fabiana, grande e culta amiga, me brinda com um
volume pequeno e precioso “Da Ilíada”, de Rachel Bespaloff, Editora Âyiné,
2022, tradução (primorosa) de Giovani T. Kurz. Em 6 capítulos e um adendo, a
autora traça refinada análise do poema de Homero, que, escrito séculos antes de
Cristo, repercutiu nas ideias cristãs, segundo ela. Curiosamente, justapõe ao
poderoso poema à obra de Lev Tolstoi. As divindades helênicas, segundo a autora,
refletem a incoerência e a insanidade humanas, “perfeitos personagens de comédia”.
Assim também os mundanos de “Guerra e Paz”.
Para as minhas necessidades (talvez inconscientes), o segundo
capítulo, “Tétis e Achiles” é o ápice do livro. Descreve o amor sublime, generoso
e conformado, de deusa, por seu filho semi-deus. Ela, “jovem imortal de
belas tranças”, serena e doce; ele, herói selvagem e violento, que escolhe
o caminho dramático da guerra e do abismo. Indomável Aquiles, impiedoso e
obsessivo, a oscilar entre a luta e o tédio. Somente Tétis, com seu amor trágico
pela predestinação, consegue atenuar a alma do filho por meio da ternura:
“Aquiles se inclina diante da ordem dos deuses que lhe é
transmitida pela mãe, o indomável é domado, na obediência ele encontra, por um
instante, a serenidade que lhe foge.”
Milênios se passam e Homero continua a nos fazer pensar.
JARMILOJN
POSTE…
Mercêdes
Fabiana, granda klera amikino, donacis al mi etan, valoran volumon “Pri
Iliado”, de Rachel Bespaloff, Eldonejo Âyinê, 2022, traduko (bonega) al la
portugala lingvo de Giovani T. Kurz. En 6 ĉapitroj kaj unu aldono, la aŭtorino
konstruis rafinitan analizon de la poemo de Homero, kiu estis verkita
jarcentojn antaŭ Kristo, kaj influis la kristanajn ideojn, laŭ ŝi. Kurioze, ŝi
apudmetis al la potenca poemo la verkon de Lev Tolstoj. La helenaj dioj, laŭ la
aŭtorino, reflektas la homajn malkoheron kaj malsanmenson, “perfektaj
figuroj de komedio”. Tiel ankaŭ la mondumuloj de “Milito kaj Paco”.
Por
miaj bezonoj (eble subkonsciaj), la dua ĉapitro, “Tetis kaj Aĥilo” estas la
kulmino de la libro. Ĝi priskribas la altspiritan amon, grandaniman kaj
rezignacian, de diino al sia duon-dia filo. Ŝi, “juna senmortulo kun belaj
harplektaĵoj”, serena kaj dolĉa; li, sovaĝa, perfortema heroo, kiu elektis
la dramecan vojon de milito kaj abismo. Nedresebla Aĥilo, senkompata kaj
obseda, kiu oscilas inter lukto kaj enuo. Nur Tetis, per sia amo tragika pro
antaŭdestino, sukcesas mildigi la animon de la filo per tenero:
“Aĥilo
cedas antaŭ la ordono de la dioj, kiun al li transdonas lia patrino, la
nedresebla estas dresita, en obeado li trovas por momento la serenecon, kiu
fuĝas de li.”
Pasis
jarmiloj, kaj Homero plu pensigas nin.