Militoj detruas la mondon kaj la homan spiriton.
Tamen, malgraŭ tiu detruo, ekzistas la kapablo de la naturo reviviĝi. Ankaŭ la homo havas la kapablon venki la detruon en sia propra animo per amo.
La lastaj atingoj de la scienco permesas la faron de nukleaj armiloj, kaj tio estas tragedia kontraŭdiro inter unuflanke, la krea menso de la homo, kaj aliflanke, la detrua malsaĝeco de la homo.
“Hiroŝimo mia amo” (Hiroshima mon amour) estas filmo el la jaro 1959 de Alain Resnais, unu el la elstaraj nomoj de la Franca Nova Ondo en la kino-arto. Oni konsideras la filmon kiel unu el la ĉefverkoj de Alain Resnais. En siaj filmoj li utiligis originalajn teknikojn por esplori malfacilajn memorojn kaj imagojn pri la pasinteco. Resnais traktis en la filmo tutmondajn problemojn, kiujn li prezentis surbaze de kelkaj individuaj spertoj.
La filmo temas pri la farado de kontraŭmilita filmo en Hiroŝimo. Estas du ĉefaj roluloj: franca aktorino kaj japana viro, kiu perdis sian familion dum la bombado de Hiroŝimo. Inter la du okazas amrilato, kaj la francino rakontas, ke ankaŭ ŝi havis malĝojigan sperton dum la milito. La filmo prezentas bazajn kontraŭdirojn: amon kaj militon, morton kaj vivon, detruon kaj riparon.
Resnais rakontas al ni la rilaton de antaŭ dek kvar jaroj de tiu franca junulino kun germana soldato, al kiu ŝi enamiĝis dum la milito. Poste la germana soldato estis murdita de la francoj, kaj la junulino estis punita pro perfido al la patrujo. Tiel Resnais rakontas al ni pri la milito inter Germanio kaj Francio kaj la okupado de ŝia urbeto Neverso.
La scenaro estis verkita de franca verkistino, Marguerite Duras. Ŝi volis montri, ke dum paca tempo, amo inter franca junulino kaj germana junulo povus esti rigardata kiel senkulpa rilato, tamen dum milito tia rilato estas juĝata pro ideoj kiel patrujo, malamiko, perfido ktp. Kaj tial la junulino estas kruele punita.
La filmo estas ankaŭ dokumenta filmo. La filmo en la unuaj scenoj malkaŝas la staton de Hiroŝimo post la bombado. La detruo de la milito estas klare montrata per detruitaj domoj, handikapitaj infanoj, kaj homoj, kiuj apenaŭ sukcesas resti vivantaj.
Nia amiko, turka esperantisto Pomo Tuffah, tradukis la subtekstojn de tiu malnova filmo kun la helpo de esperantisto Jean-Claude Roy. Nun ili prezentas ĝin al la Esperanta mondo per tiu ĉi ligilo.
Vasil Kadifeli